با تیغ مهربانی ات آخرش می کشی مرا!

توبۀ بنده به طوری که از قرآن کریم فهمیده می‌شود، میان دو توبه از سوی خدا قرار گرفته است. توبۀ عبد، حسنه است و حسنه، نیازمند به نیرو است و نیروی انجام حسنه از خداست. اوست که توفیق می‌دهد؛ یعنی اسباب را فراهم می‌کند تا بنده توفیق و قدرت توبه بیابد و بتواند از فرورفتگی در لجنزار گناه و دوری از خدا بیرون آید و به سوی پروردگارش برگردد. سپس وقتی این موفّقیت را یافت و به سوی خدا برگشت، نیازمند به این است که خدای تعالیٰ با یک رجوع دیگرش به رحمت و لطف و عفو و مغفرتش دل او را از آلودگی آن گناه پاک کند و این دو بازگشت از خدای سبحان، دو توبه است، که توبۀ عبد در بین آن دو قرار می‌گیرد.